En ten tweede; beter laat dan nooit, denk ik dan.
Socrates is een eerder apart toneelstuk, dit merkte ik al vanaf ik de zaal binnenkwam. De sfeer is helemaal anders, aangezien Bruno van den Broecke al op het podium stond en een beetje rondwandelde. Hij is ook de enige acteur in het stuk, wat Socrates een 'monoloog' maakt. Qua decor was er praktisch niets, hetzij wat zand op de grond dat hij soms in zijn handen nam en weer liet vallen, een stoel & 2 bekers.
Hij slaagt erin vanaf het begin onze volle aandacht naar zich te trekken door een prospectie naar het feit dat hij sterft op het einde, en dit met alle nodige humor. Humor is volgens mij iets gevaarlijks in theater. Te veel of te weinig ervan in een bepaald stuk, kan een groot effect hebben. Socrates bevatte een perfecte en vooral subtiele dosis humor, wat het stuk fijn maakte om naar te kijken.
Maar wat de theatervoorstelling zo speciaal maakte, was de manier waarop alles gebracht werd. Het leek niet zozeer een optreden maar meer een 'evenement', alsof Socrates himself voor ons stond en ons op zijn unieke manier tot denken wou aanzetten, mét succes. Bruno van den Broecke brengt zware filosofie op een zeer luchtige en toegankelijke wijze, en dat zorgt ervoor dat hij zo goed is in wat hij doet.
Verder kan ik alleen maar zeggen dat het toneelstuk een echte aanrader is. 75 minuten nadenken over het verschil tussen iets 'waar' en iets 'waarachtig' én genieten van Bruno van den Broecke zijn talent, ik zou het gerust helemaal opnieuw willen beleven.
Een leven dat niet kritisch naar zichzelf kijkt, is het niet waard om geleefd te worden -Socrates
