THEATERTEKENS:
1. Decor: Het decor was eerder opmerkelijk, juist omdat er niet veel over te zeggen valt. Er lag een hoopje zand vooraan het podium, dat het hoofdpersonage tijdens het stuk in zijn handen nam en weer liet vallen. Dit deed hij om een soort metafoor uit te drukken. Voor de rest stonden er 2 glazen aan de twee zijkanten. 1 gifbeker en 1 glaasje water om zijn mond te spoelen doorheen het stuk (wat best wel een ironische betekenis heeft).
2. Ruimtegestiek: Bruno van den Broecke gebruikt het podium op de manier waarop Socrates dit zou gebruiken. Meestal blijft hij ter plaatse staan als hij spreekt, maar af en toe ging hij zitten op een stoel (dit gebeurde slechts 1 of 2 keer.) Op het einde echter, nadat hij de gifbeker gedronken had, verplaatst hij zich meer naar achter en begint te dansen.
3. Kostuum: Wat kostuum betreft, droeg Bruno van den Broecke uiterst normale, comfortabele kledij. Misschien zelfs iets te comfortabel, aangezien hij een joggingbroek aanhad. Dit is natuurlijk bewust gedaan.
Waar ligt de grens tussen iets 'waar' en iets 'waarachtig'? Kunnen we die grens wel degelijk zo eenvoudig waarnemen? En is iets waar altijd iets waarachtig? Of is het eerder omgekeerd? Met deze filosofische vragen wekt regisseur Stefaan van Brabandt de vader van de Westerse filosofie opnieuw tot leven. Bruno van den Broeck zet ons tot denken aan, aan de hand van de befaamde 'Socratische methode'.
Mét succes.
Socrates was één van de oudste, bekende Griekse filosofen. Met de reputatie "grondlegger van de Westerse filosofie", sprak hij het volk, zijn publiek, op straat aan. Net zoals hij door sommigen geapprecieerd werd, werd hij door anderen gevreesd. Of zelfs gehaat. Met alle gevolgen van dien.
Bruno van den Broecke kruipt in de huid van Socrates zoals geen ander. We werden als het ware getransporteerd naar de oudheid, getransporteerd naar het einde van Socrates' leven. Door deze prospectie slaagt hij erin ons meteen mee te sleuren in zijn gedachtegang. Toch bevindt er zich een bepaalde moeilijkheidsgraad in wat Bruno van den Broecke heeft neergezet; namelijk dergelijke, serieuze onderwerpen op een luchtige en humoristische manier brengen. En dit doet hij belachelijk goed.
"Socrates" is een eerder atypische monoloog. Niet alleen omdat het stuk vrij interactief is, maar ook omdat het niet zozeer aanvoelt als een monoloog, als een ingestudeerd theaterstuk. Gedurende 75 minuten slaagt hij erin alles uiterst spontaan te laten overkomen, alsof het een evenement was dat plaatsvond in de Stadsschouwburg en geen optreden. Dit maakte het stuk zeer persoonlijk en bevorderde bijgevolg de regisseur zijn intentie; het aanzetten tot nadenken, het kritisch beoordelen van alles om je heen, zoals Socrates dat gewend was.
Het duo Stefaan van Brabandt en Bruno van den Broecke hebben een sterk stuk neergezet, dat zich zeker en vast onderscheidt van andere, gelijkaardige. Een stuk dat maanden nadien nog steeds ronddwaalt in mijn gedachten. Een stuk dat krachtige vragen bevat, maar vooral veel waarheden. Of 'waarachtigheden', zoals Socrates het zou zeggen.
