Aangezien dit hoogstwaarschijnlijk mijn laatste post is, wil ik even terugblikken op mijn literair groeiproces van de afgelopen 6 jaar.
Hoewel ik er mij compleet van bewust ben dat dit proces zich allicht nog wat in de kinderschoenen afspeelt, meen ik toch al wat verder te staan dan de gemiddelde achttienjarige.
Ik zou liegen moest ik zeggen dat ik van kinds af aan begaan was met literatuur. Integendeel, ik had een soort vanzelfsprekende associatie met 'saai' en 'voor oude mensen' in mijn hoofd genesteld, een associatie waar ik mij vandaag absoluut niet meer in kan terugvinden.
Het is begonnen bij het lezen van Danielle Steel's "familiealbum". Ik was 14 en de term 'puber' was een understatement. Ik herinner mij dat ik op reis was met het gezin en de afwisseling zonnen en zwemmen ingeruild had voor een onophoudelijke leessessie. Wat tot een dubbel gevoel bij mijn vader leidde, die enerzijds mijn enthousiaste aanwezigheid miste, maar anderzijds blij was dat ik mij op iets anders stortte dan Facebook of dergelijke.
Sindsdien probeerde ik zoveel mogelijk te lezen, wat soms een hele opdracht was. Vooral het voorbije jaar heb ik het daar moeilijk mee gehad; namelijk tijd vinden om er mijn tijd voor te nemen. Hatelijk vond ik dat.
De genres varieerden, hoewel mijn voorkeur misschien toch naar de roman gaat. Waarvan klassiekers zoals "Spaar de spotvogel" mij het meest zijn bijgebleven. Maar ook Japin, Op De Beeck en Lanoy hebben een prachtige indruk nagelaten. Waarvoor ik hun dankbaar ben.
Niet zo lang geleden las ik "Hoogteverschillen" van Julian Barnes, aangereikt door mijn leerkracht Nederlands. Een (weliswaar klein) boekje van een heel andere aard. Het contrast qua schrijfstijl tussen Barnes en Op De Beeck is misschien wel scherp, maar dat vind ik juist zo mooi aan literatuur. Het feit dat de verschillen zo groot kunnen zijn en toch zo klein.
De laatste twee jaar is ook mijn liefde voor poezie exponentieel gestegen. De Coninck, Neruda, Vanhauwaert en Charlotte van den Broeck zijn mijn favorieten bij uitstek. Poezie is voor mij zowel helend als verrijkend. Soms kunnen ze wat ik voel gewoon beter verwoorden dan dat ik dat zelf kan (of ooit zal kunnen).
Vandaag ben ik enorm in de ban van zoiets dat ik 'Poetische proza of prozatische poezie' noem. Een allicht zelfverzonnen genre dat er ergens tussen zweeft.
Binnen exact een jaar, deze tijd, zal ik waarschijnlijk heel wat nieuwe namen en stijlen en gevoelens kunnen toevoegen aan mijn literaire bagage. Maar zo ver zijn we nog niet. Ik kan alleszins niet wachten om mij verder te verdiepen in de literatuur en alles wat daarbij hoort. Laat ons zeggen dat ik voorlopig nog wat 'zoekende' ben. Ik ben op de goede weg.
