Waarom ik besloten heb Dirk de Wachters "Liefde, een onmogelijk verlangen?" te lezen? Wel, omwille van 2 simpele redenen. 1; mijn waardering voor De Wachter zijn schrijftalent en dan vooral de persoonlijke, psychologische visie die hij erin verwerkt. 2; Het thema, waar zodanig veel opvattingen over bestaan dat het haast iets subjectief wordt.
"De liefde die Hollywood ons voorhoudt (en bij uitbreiding de beeldcultuur die overal rondom ons is en ons beïnvloedt) is pseudoliefde, een illusie."
Hoewel er meerderen zouden beweren dat ik op mijn jonge leeftijd nog niks van echte liefde kan afweten (waar ze allicht gelijk in hebben), ben ik er toch van overtuigd dat niks minder waar is. Noem één film of boek dat niet eindigt met een 'happily ever after'. Het theater daarentegen kan soms weer overdrijven met liefde gelijk te stellen aan een tragedie, aan iets dat gedoemd is om te falen. Ik denk persoonlijk dat de hedendaagse media liefde rooskleuriger voorstelt dan het werkelijk is. En dat de liefde ons minstens evenzeer kan kapotmaken als helen.
