MIJN LITERAIRE ERVARING

Aangezien dit hoogstwaarschijnlijk mijn laatste post is, wil ik even terugblikken op mijn literair groeiproces van de afgelopen 6 jaar.
Hoewel ik er mij compleet van bewust ben dat dit proces zich allicht nog wat in de kinderschoenen afspeelt, meen ik toch al wat verder te staan dan de gemiddelde achttienjarige.
Ik zou liegen moest ik zeggen dat ik van kinds af aan begaan was met literatuur. Integendeel, ik had een soort vanzelfsprekende associatie met 'saai' en 'voor oude mensen' in mijn hoofd genesteld, een associatie waar ik mij vandaag absoluut niet meer in kan terugvinden.

Het is begonnen bij het lezen van Danielle Steel's "familiealbum". Ik was 14 en de term 'puber' was een understatement. Ik herinner mij dat ik op reis was met het gezin en de afwisseling zonnen en zwemmen ingeruild had voor een onophoudelijke leessessie. Wat tot een dubbel gevoel bij mijn vader leidde, die enerzijds mijn enthousiaste aanwezigheid miste, maar anderzijds blij was dat ik mij op iets anders stortte dan Facebook of dergelijke.
Sindsdien probeerde ik zoveel mogelijk te lezen, wat soms een hele opdracht was. Vooral het voorbije jaar heb ik het daar moeilijk mee gehad; namelijk tijd vinden om er mijn tijd voor te nemen. Hatelijk vond ik dat.

De genres varieerden, hoewel mijn voorkeur misschien toch naar de roman gaat. Waarvan klassiekers zoals "Spaar de spotvogel" mij het meest zijn bijgebleven. Maar ook Japin, Op De Beeck en Lanoy hebben een prachtige indruk nagelaten. Waarvoor ik hun dankbaar ben.
Niet zo lang geleden las ik "Hoogteverschillen" van Julian Barnes, aangereikt door mijn leerkracht Nederlands. Een (weliswaar klein) boekje van een heel andere aard. Het contrast qua schrijfstijl tussen Barnes en Op De Beeck is misschien wel scherp, maar dat vind ik juist zo mooi aan literatuur. Het feit dat de verschillen zo groot kunnen zijn en toch zo klein.

De laatste twee jaar is ook mijn liefde voor poezie exponentieel gestegen. De Coninck, Neruda, Vanhauwaert en Charlotte van den Broeck zijn mijn favorieten bij uitstek. Poezie is voor mij zowel helend als verrijkend. Soms kunnen ze wat ik voel gewoon beter verwoorden dan dat ik dat zelf kan (of ooit zal kunnen).

Vandaag ben ik enorm in de ban van zoiets dat ik 'Poetische proza of prozatische poezie' noem. Een allicht zelfverzonnen genre dat er ergens tussen zweeft.

Binnen exact een jaar, deze tijd, zal ik waarschijnlijk heel wat nieuwe namen en stijlen en gevoelens kunnen toevoegen aan mijn literaire bagage. Maar zo ver zijn we nog niet. Ik kan alleszins niet wachten om mij verder te verdiepen in de literatuur en alles wat daarbij hoort. Laat ons zeggen dat ik voorlopig nog wat 'zoekende' ben. Ik ben op de goede weg.

OTHELLO: MIJN ERVARING

Het zit er al op. Amper 2 dagen geleden was ik deel van het publiek dat de sublieme bewerking van Othello mocht aanschouwen. Alles klopte. Hulde aan de Nederlandse Julia Akkermans, aan de indrukwekkende Michaël Pas en de rest van de cast uiteraard. Prachtig.

De tekst is bijna helemaal Shakespeare-getrouw gebleven, wat ik zeker een meerwaarde vond. De afwisseling tussen zang en spel was perfect gebalanceerd. Universele gevoelens zoals jaloezie en liefde werden sterk in het licht gezet en werkten zeer intrigerend, bovendien werden ze uitmuntend uitgespeeld door de getalenteerde acteurs. Ik voelde de haat tot op de 7de rij doordringen.

Het decor was eerder vreemd, maar ook dat klopte in het 'plaatje'. Ondanks dat het een vrij lang stuk was, heb ik mij geen seconde verveeld. Shakespeare zou trots geweest zijn.

SHAKESPEARE IN 'T MODERN

"Jaloezie is een monster dat alles op zijn weg vernedert en bespot voor je tussen zijn gebit vermaalt" -William Shakespeare

Binnen een paar dagen is het zover. Op 24 november trekken Lotte en ik naar de Arenbergschouwburg te Antwerpen, om een adaptie van één van Shakespeare's meesterwerken te gaan aanschouwen, gebracht door Toneelgroep Maastricht. Het stuk blijft zijn oorspronkelijke naam alleszins behouden; Othello. Maar zouden wij na afloop hetzelfde kunnen zeggen over de tekst? Of de personages?

Shakespeare adapteren blijft volgens mij iets gevaarlijks, juist omdat het gewoon al zo goed is. Dus voor mij kan het twee kanten opgaan; een prachtig eerbetoon aan William Shakespeare of een verschrikkelijke poging tot modernisering ervan. Ik ben alvast enorm benieuwd.

Ziezo, een voorproefje: TEASER "OTHELLO"

VLOG 1: "Liefde, een onmogelijk verlangen?"

"Liefde; een onmogelijk verlangen?" CITAAT 2

"Neem dus gaas terug, leef voorzichtiger. Willen we met 200 km per uur leven? Dan vliegen we met diezelfde snelheid uit de bocht." 

Mensen hebben inderdaad meer dan dikwijls de neiging om alles 'om ter snelst' te doen. Men heeft zo'n schrik voor tijdstekort dat men alles als het ware pusht. We pushen het leven. We pushen de liefde. En te snel willen gaan is zelden iets positiefs. Geen wonder dat impulsieve en overhaastte relaties zo snel op zijn einde lopen? Ik zou zeggen; neem de tijd om de liefde tot u te laten komen, neem alle tijd van de wereld.

"Liefde, een onmogelijk verlangen?" CITAAT 1

Waarom ik besloten heb Dirk de Wachters "Liefde, een onmogelijk verlangen?" te lezen? Wel, omwille van 2 simpele redenen. 1; mijn waardering voor De Wachter zijn schrijftalent en dan vooral de persoonlijke, psychologische visie die hij erin verwerkt. 2; Het thema, waar zodanig veel opvattingen over bestaan dat het haast iets subjectief wordt. 

"De liefde die Hollywood ons voorhoudt (en bij uitbreiding de beeldcultuur die overal rondom ons is en ons beïnvloedt) is pseudoliefde, een illusie." 

Hoewel er meerderen zouden beweren dat ik op mijn jonge leeftijd nog niks van echte liefde kan afweten (waar ze allicht gelijk in hebben),  ben ik er toch van overtuigd dat niks minder waar is. Noem één film of boek dat niet eindigt met een 'happily ever after'. Het theater daarentegen kan soms weer overdrijven met liefde gelijk te stellen aan een tragedie, aan iets dat gedoemd is om te falen. Ik denk persoonlijk dat de hedendaagse media liefde rooskleuriger voorstelt dan het werkelijk is. En dat de liefde ons minstens evenzeer kan kapotmaken als helen. 

Socrates: MIJN ERVARING

Allereerst; het spijt me dat ik door omstandigheden niet sneller heb kunnen posten, het is reeds iets meer dan een week geleden dat ik het toneelstuk ben gaan bekijken, maar geloof mij zeer, alles wat ik hier schrijf berust op herinnering!
En ten tweede; beter laat dan nooit, denk ik dan.

Socrates is een eerder apart toneelstuk, dit merkte ik al vanaf ik de zaal binnenkwam. De sfeer is helemaal anders, aangezien Bruno van den Broecke al op het podium stond en een beetje rondwandelde. Hij is ook de enige acteur in het stuk, wat Socrates een 'monoloog' maakt. Qua decor was er praktisch niets, hetzij wat zand op de grond dat hij soms in zijn handen nam en weer liet vallen, een stoel & 2 bekers.

Hij slaagt erin vanaf het begin onze volle aandacht naar zich te trekken door een prospectie naar het feit dat hij sterft op het einde, en dit met alle nodige humor. Humor is volgens mij iets gevaarlijks in theater. Te veel of te weinig ervan in een bepaald stuk, kan een groot effect hebben. Socrates bevatte een perfecte en vooral subtiele dosis humor, wat het stuk fijn maakte om naar te kijken.

Maar wat de theatervoorstelling zo speciaal maakte, was de manier waarop alles gebracht werd. Het leek niet zozeer een optreden maar meer een 'evenement', alsof Socrates himself voor ons stond en ons op zijn unieke manier tot denken wou aanzetten, mét succes. Bruno van den Broecke brengt zware filosofie op een zeer luchtige en toegankelijke wijze, en dat zorgt ervoor dat hij zo goed is in wat hij doet.

Verder kan ik alleen maar zeggen dat het toneelstuk een echte aanrader is. 75 minuten nadenken over het verschil tussen iets 'waar' en iets 'waarachtig' én genieten van Bruno van den Broecke zijn talent, ik zou het gerust helemaal opnieuw willen beleven.

Een leven dat niet kritisch naar zichzelf kijkt, is het niet waard om geleefd te worden -Socrates